تا توانی دلی بدست آور! یعنی شدنیه؟!
پسرک سرباز روی برجک دیدبانی مشغول دید زدن بود. میشه گفت مشغول دید زدن "هیچ" بود. انگاری بعد از مدت ها یه دخترک دیده بود که غرق در افکار خودش توی یه روز داغ داشت قدم میزد؛ کنار خیابانی که قطعاً جای قدم زدن نیست! پسرک یه آدم دیده بود؛ سوت می زد و سوت می زد و سوت. دخترک هوس کرد برگرده و دستی تکون بده بلکه از این پایین مایین ها جوونک رو شاد کنه و...
یادش به خیر
بچه دبیرستانی که بودیم، وقتی ظهر ها داشتیم از مدرسه به خونه بر می گشتیم، همه جمع می شدیم پشت یه شیشه اتوبوس(سرویس مدرسه) و برای سرباز های تو برجک دیدبانی و برای عابرینی که تو حال خودشون بودن، برای پسرک هایی که سر کوچه هاشون جمع می شدن، زبون درازی می کردیم! چه کیفی داشت وقتی عکس العمل مردم رو می دیدم؛چه کیفی داشت وقتی دل سرباز بالای برجک دیدبانی رو بدست می آوردیم. چه کیفی داشت وقتی آدم هایی که هیچ همدیگر رو نمی شناختیم برای یه ثانیه زبون درازی کردن، راس ساعت، هر روز میومدن سر خیابون هاشون!
+ نوشته شده در چهارشنبه سی و یکم تیر ۱۳۸۸ ساعت 16:32 توسط آرام
|